BDSM is een spel

Je hoort vaak BDSM’ers praten over “de sessie” of “het spel”. Daarmee wordt een bepaalde tijdsperiode of setting bedoeld waarbinnen een al dan niet seksueel spel gespeeld wordt. Het heeft een begin en een einde. Staat vaak bol van rituelen en symbolen. Binnen dat spel zijn bepaalde regels geldig, maar dat fantasie er een grote rol in speelt is duidelijk. Mensen gaan hun fantasieën samen uitleven.

Waar komt spelen vandaan en welke rol speelt het in ons leven?

Iedereen houdt wel van spelen, maar wat is eigenlijk de functie hiervan? Wat is de achterliggende gedachte van spelen? Welke rol speelt het in een menselijk leven? Als je de literatuur erop naslaat heeft spelen met één ding heel zeker te maken: de ontwikkeling als kind.
Spelen helpt kinderen om zich sociaal, cognitief en fysiek te ontwikkelen. Hierdoor leren zij onder andere het oplossen van problemen en leren zij ook anderen begrijpen. Volgens sommige psychologen bestaat spelen uit verschillende fasen, wat er toe leidt dat kinderen steeds meer samen spelen. In het begin zou spelen voornamelijk bestaan uit alleen spelen. Vervolgens worden de kinderen iets socialer en proberen zij bijvoorbeeld in de buurt van andere kinderen te spelen zonder dat ze echt samen spelen. Tijdens de laatste fase is er wel sprake van interactie tussen de kinderen en wisselen ze bijvoorbeeld van speelgoed of geven ze commentaar op elkaars gedrag. Vaak is het ook zo dat ze samenspelen doordat ze een gemeenschappelijk doel hebben (b.v. een zandkasteel maken).

Er zijn ook verschillen te zien in het soort spel. Kinderen tot twee jaar zijn voornamelijk actief bezig met een simpele activiteit, zoals rondrennen in een kamer of met een speelgoedauto spelen. Vanaf de leeftijd van drie tot zes jaar zijn ze vooral bezig met dingen maken, zoals een blokkenhuis, tekenen of een puzzel. Dit noemen we het “objectspelen”.
Spelen wordt vervolgens steeds complexer en ingewikkelder, waardoor zij uiteindelijk ook denk-beeldige spelletjes verzinnen. Dit noemen we het “fantasiespelen”. Bekende voorbeelden hiervan zijn vadertje en moedertje spelen of televisiefiguren naspelen. Deze manier van spelen zorgt ervoor dat kinderen de emoties van anderen leren begrijpen en hun eigen emoties leren te reguleren. Naarmate zij ouder worden, worden de spelletjes dan ook steeds onrealistischer. Zij kunnen bijvoorbeeld door middel van een kartonnen doos al doen alsof ze naar de televisie kijken.

Of je het nu fantasiespel, verbeeldend spel, symbolisch spel of doen-alsof-spel noemt, dit soort spel wordt veel en graag door kinderen gespeeld. Het heeft een belangrijke functie in hun ontwikkeling, zowel op cognitief, sociaal als emotioneel gebied.
Het fantasiespel is een van de belangrijkste manieren waarop het jonge kind de ingewikkelde uiterlijke omgeving “opbergt” in een hoeveelheid georganiseerde herinneringen. Het helpt het kind nieuwe informatie in zich op te nemen en te verwerken. Spelen en opnieuw spelen: veelvuldige herhalingen zijn kenmerkend voor de spelactiviteiten van kinderen. Dit bevordert zo de cognitieve ontwikkeling.
De thema’s in het spel van kinderen zijn emotioneel relevant, hebben emotionele betekenis. Het spel centreert zich vaak rond onderwerpen die in de geest van het kind verbonden zijn met heftige emoties: intense angst, vrees, droefheid, blijdschap, woede. Doen-alsof spel kan het kind helpen zijn eigen gevoelens en overtuigingen te onderzoeken. Via het symbolische spel kan het kind uiting geven aan deze heftige emoties. Het helpt het kind om (spannende) gebeurtenissen niet alleen cognitief maar ook emotioneel te verwerken. En waar dit spel wordt gevolgd door een “luisterende” toeschouwer is het een prachtig middel om moeilijke, ambivalente gevoelens, waarover niet zomaar gesproken kan worden, toch in communicatie te brengen. Zo helpt dit spel mee aan een gezonde emotionele ontwikkeling.

Jong geleerd is oud gedaan?

In talloze kinderspelen zit spelen met macht al “ingebakken”. Denken we maar aan: politie en boefje, cowboy en indiaantje, doktertje, schooltje of paardje spelen, …
Bedenk even hoe leuk het was om iemand die je gevangen had vast te binden, in de hoek te zetten, teugels aan te doen, je te laten betasten, …

Als volwassenen zijn we het spelen vaak verleerd. Het hoort niet meer tot het verwachtingspatroon van wat volwassenen behoren te doen. Nochtans hebben we allemaal nog “het kind” in ons, hebben we allemaal nog behoefte om emotionele gebeurtenissen te verwerken, woede, frustratie, verdriet op een constructieve wijze te kunnen uiten, te kunnen communiceren met anderen op een speelse wijze, plezier te vinden in het spel van fantasie en werkelijkheid.

BDSM biedt een prachtige speeltuin waarin fantasie, emoties, behoeften die middels een ritueel of symbolisch spel beleefd – zeg maar: uitgeleefd – worden. BDSM-ers spelen samen en met elkaar. Ze zetten samen hun fantasieën en verlangens om in realiteit. Een realiteit waarvan zij de grenzen samen vastgelegd hebben, maar waarin ook grenzen en wensen vervagen en in mekaar vloeien tot iets wat veel, veel, veel meer is dan 1 + 1 = 3. Al spelend worden niet alleen de seksuele behoeften bevredigd maar wordt ook de vreugde van het weer kind mogen zijn herontdekt en beleefd.

Mensen die BDSM bedrijven in een liefdescontext noemen het dus niet toevallig een SPEL. Zij zijn speelmaatjes die een (seksueel) spel spelen, dat met volwassen normen en waarden opgebouwd wordt maar tegelijkertijd de heerlijke fantasiewereld en onbevangenheid van het kind-zijn in zich draagt.

(Samengesteld met excerpten uit het boek ‘Ik wil je beheersen!’ )

Overname van deze tekst kan na goedkeuring van de webbeheerder en mits degelijke bronvermelding.