Carmen

Misschien wilde ik ook wel niet dat hij stopte

 

Het onderscheid tussen pijn die jouw Dom je toebrengt en de manier waarop je toegetakeld kunt worden door je partner, ook al is dat ook je Dom, heeft ze aan den lijve ondervonden. Hoezeer ze ook kan verlangen naar hevige pijn – in ieder geval in de ogen van de buitenstaander – ze accepteert niet dat ze in een bui van agressiviteit geslagen wordt en aan haar haren door het huis wordt gesleurd.

 

Is het verschil zo duidelijk? ‘Een wereld van verschil. Het ene is gecontroleerd, met aandacht. Het andere is alleen maar boosheid.’

Carmen ‘ontmoette’ ik voor het eerst in mijn timeline. Ze had Floor gelezen, het was in sommige opzichten háár verhaal, er was veel herkenbaarheid. Hoewel: ‘Ik ga veel verder.’  Op een maandag spreken Carmen en ik elkaar in haar appartement. Ze is eind dertig, tenger, donkerblond en draagt het haar in een staart. Ze woont in het zuiden van het land en is administratief medewerkster. Op Twitter laat ze niet na te beklemtonen dat ze een overtuigde sub is. ‘Breien is een hobby, BDSM zit in je hoofd.’

Ze had aan een vriendin bekend dat ze zenuwachtig was voor ons gesprek, veel zenuwachtiger dan voor een van de uitleensessies met veelal volstrekt vreemde mannen waar ze aan moest meewerken. ‘Moest’ dient in dit verband trouwens niet verkeerd begrepen te worden: binnen je eigen grenzen heb je als submissive persoon nu eenmaal het verlangen om dingen te moeten doen. Ze aarzelt soms even bij het antwoorden, niet omdat ze twijfelt of het een vraag is die ze wel wil beantwoorden, maar omdat het soms lastig is de juiste woorden te vinden.

Gangkast

Haar eerste herinneringen aan verlangen naar onderdanigheid en het ondergaan van straf gaan terug naar het moment dat ze een jaar of zes was. Ze woonde alleen met haar moeder, aan wie zij alleen maar met liefde en waardering terugdenkt. ‘We hadden een gangkast thuis, met een deur met een luikje erin. Als ik alleen thuis was ging ik als klein meisje soms in de kast zitten en fantaseerde ik dat ik straf kreeg. Ik deed ook wel eens mijn hoofd door het luikje en stond zo met mijn billen naar achteren in de gang.’ Ze heeft geen idee waar het vandaan kwam. Er is geen herinnering aan mensen die haar sloegen, misbruikten of wat dan ook. ‘Het zat gewoon van jongs af aan in me.’

Seksueel kwam ze pas laat op gang. De eerste keer seks had ze vlak voor ze twintig werd en veel andere spannende dingen beleefde ze daarvoor ook al niet. Toen ze in de twintig was had ze een vriend die hield van een stevige vrijpartij: haar op de billen sloeg, aan haar haren trok. Het waren aangename ervaringen, maar daar bleef het bij. Haar BDSM-kant kwam pas echt tot leven in de vier jaar dat ze samenwoonde met een ervaren Dom. Ze kreeg een relatie met hem toen ze, omdat ze beiden single waren, wel eens samen of met andere vrienden naar een parenclub gingen. In een parenclub werd ze voor het eerst aan een Andreaskruis gebonden en met een zweep geslagen. Ze vond het waanzinnig opwindend. Nog steeds denkt ze met verlangen terug aan een sessie waarin ze was vastgebonden en door twee mannen werd geslagen. Toen haar relatie eindigde vroeg ze of ze het Andreaskruis mocht hebben. ‘Helaas.’

In die tijd werd duidelijk dat ze een sub was en niets anders. ‘Onze beste vrienden deden ook aan BDSM. Hij was een Dom en zij een Switch. Mijn vriend had er soms ook behoefte aan om onderdanig te zijn. Ik kon hem daarbij niet helpen. Ik moest er niet aan denken om iemand met een zweep te slaan. Ik zou in lachen uitbarsten, denk ik. Dus als hij die behoefte had spraken we af met die vrienden en mocht zij zich op hem uitleven. Dan kon ze heel goed. Maar ik wilde er niet bij zijn. Ik wilde niet zien dat hij geslagen werd. Het paste niet bij het beeld dat ik van hem wilde hebben.’

Nadat haar relatie was beëindigd kreeg ze via een chatsite contact met een BDSM-stel; hij Dom, zij sub. Ze had goed contact met beiden en later ontstond er een routine waarbij hij Carmen regelmatig thuis bezocht, met instemming van zijn vrouw. Ze ‘speelden’ tot groot genoegen van Carmen tot steeds duidelijk werd dat hij – in de vijftig – een Daddy-Dom was. ‘Op een dag wilde hij dat ik hem “papa” zou noemen. “Mijnheer” is prima; “papa” kan ik niet en wil ik niet. Er volgde een sessie waarbij hij mij bleef slaan, tot ik het zou zeggen. Maar ik zei het niet. Uiteindelijk stopte hij toen hij merkte dat het serieus was, dat ik het echt niet wilde zeggen.’
Er was iets kapot gegaan bij haar en misschien ook bij hem. Zij vertrouwde hem niet meer, zij kon hem uiteindelijk niet tegemoet komen bij het vervullen van zijn verlangens.

Gehoorzamen

Vervolgens kreeg ze via Twitter contact met een man die haar snel daarna thuis bezocht. Ze was diep van hem onder de indruk. Ze wist dat ze nooit een echte relatie zouden krijgen, maar ze genoot ervan hem te gehoorzamen. Hij liet haar weten hoe laat ze naar bed moest en hoeveel glazen wijn ze mocht drinken op een dag. Hij bepaalde hoeveel orgasmes ze mocht hebben in een week. Ze gaf hem al haar wachtwoorden zodat hij ook haar mail- en Twitteraccounts kon controleren.
‘Maar als je sms’t dat je om tien uur naar bed gaat en lekker blijft zitten tot elf uur, dan weet hij dat toch niet?’ zeg ik.
Het is een vraag die voortkomt uit het idee dat het een spel is. ‘ Zo werkt het niet. Het zit in je hoofd. Ik wilde zelf gehoorzamen.’

Hij is degene die haar voor het eerst uitleent. Ze moet op een bepaalde tijd thuis zijn, heeft opdracht gekregen wat ze aan moet – nooit een slipje – , weet dat er een man of meer mannen langs zullen komen en dat ze hen moet dienen. Ze vindt het spannend, kijkt er naar uit. Later moet ze een uitgebreid verslag schrijven van wat er is gebeurd en wat ze ervan vond.

Wat er gebeurt verloopt doorgaans via een min of meer gebruikelijk protocol. Ze moet zich tonen, ze wordt gekeurd en soms vernederd, ze wordt geslagen. Met een riem – haar favoriet -, een strokenzweep of de pijnlijke single tail bullwhip (lang, dun, striemend). En ze heeft seks, in het jargon: ze wordt misbruikt, op de manier zoals de man(nen) wil(len), voor hun genot, niet voor het hare. Overigens altijd veilig.  Ze mocht geen man weigeren.

‘Dat hoefde ik ook nooit. Het waren eigenlijk altijd aardige mannen. Ze troostten me als ik gehuild had. Na afloop kletsten we wat, dronken we een wijntje. Maar een keer was er een man van wie ik dacht: nee, echt niet. Ik stuurde snel een bericht met de vraag hem niet te hoeven dienen, maar daar reageerde B op met een kort antwoord: “Gehoorzaam!” Toen heb ik maar mijn tanden op elkaar gezet.’ Achteraf mocht ze overigens altijd wel aangeven: hij liever niet meer, deze mag best nog een keer komen.  Daar werd rekening mee gehouden.

Masochisme

Ze werd tijdens een uitleensessie eens met de zweep geslagen in het bos, naakt vastgebonden aan een boom. Het deed serieus pijn en ze smeekte hem om te stoppen maar gebruikte niet het afgesproken stopwoord. Ze was het vergeten. ‘Of misschien wilde ik ook wel niet dat hij stopte. Ik houd van de zweep,’ zegt ze. Later, in zijn huis gaat het door en komen er ook andere mannen bij. Ze blikt er met genoegen op terug, geen spoortje van schaamte, geen moment geeft ze het idee dat de man te ver is gegaan. Aan het einde van de sessie wordt er afgesloten met nog een keer tien slagen. Zij mocht het ritme bepalen door te tellen.  ‘Hij was verbaasd dat ik zo snel telde. Meestal wachten vrouwen even, momentje op adem komen, moed verzamelen. Maar ik telde achter elkaar door. Hij had het nog nooit meegemaakt.’

Dit gaat allemaal wel heel ver, zeg ik. Zij antwoordt: ‘Dit is sadisme en masochisme.’
Probeer het eens uit te leggen, wat heb je met pijn?
Ze denkt kort na. ‘Het is de spanning van tevoren, dat je weet dat het gaat komen. Het begint zacht, dan hard en daarna is er de trots. Ik vind het heerlijk om mijn rug in de spiegel te bekijken, geniet nog na onder de douche, als ik het weer extra voel. Pijn aan de voorkant is het ergste. De rug kan ik nu wel goed hebben, maar mijn buik en borsten, vooral als er strakke tepelklemmen op zitten, is wel erg. Het brengt me in extase, in trance. Het zorgt ervoor dat ik even niet meer weet waar ik ben of waar ik was. Het is heerlijk om alles los te laten, zeker als je goed vastgebonden bent.’ Dan wappert ze met haar handen langs haar hoofd de lucht in: ‘Hier wordt het helemaal leeg. Geen gedachte meer, geen pijn, los van de grond.’
Ze is even stil. ‘Het is een verlangen naar pijn maar ook naar de trots van daarna. En verlangen naar dat heerlijke zwevende gevoel. Het duurt nooit lang, tien minuten misschien, hooguit. Daarna komt de ontlading, huil ik, voel ik alleen maar emotie.’

Opnieuw een Dom 

Met de Dom van destijds heeft ze gebroken toen ze een andere man tegenkwam, die wel openstond voor een relatie met haar. Opnieuw een Dominant; het is ook moeilijk voor te stellen dat ze iets anders zoekt. Vlak voor ons gesprek twittert ze: ‘Van harde grenzen zachte maken. Voor jou doe ik dat.’
BDSM’ers geven met een harde grens aan wat ze onder geen voorwaarde doen. Met een zachte grens geef je aan wat je liever niet doet.

Wat haar harde grens was, vraag ik: ‘Ik heb niets met vrouwen. Ik heb er voldoende ervaring mee, maar ik wil het gewoon niet.’
Maar nu dus wel?
‘Liever niet, maar voor hem doe ik het wel. Nu nog alleen op de manier die ik wil. Later misschien ook op de manier zoals hij wil, maar nu nog niet. Gelukkig valt hij op knappe vrouwen,’ lacht ze.

Zij heeft ook wensen. Dat ze nog eens uitgeleend wordt aan de man die haar destijds meenam het bos in. En ze heeft een fantasie: dat ze gestraft wordt door haar Dom, dat er tien andere mannen, ook allemaal Dominant, toekijken om haar daarmee extra te vernederen, en dat ze vervolgens aan de mannen beschikbaar wordt gesteld. Ook nog op het lijstje: face slapping. ‘Mijn eerste Dom sloeg me een keer zomaar in mijn gezicht. Ik kromp ineen, keek naar beneden. Hij dacht dat ik heel erg schrok. Maar het was een natuurlijke reactie. Me klein maken, onderdanig. Het deed iets met me. Ik genoot ervan.’