Mijn Dominant is zojuist vertrokken. Voldaan en bevredigd heb ik hem uitgezwaaid.
Het vuur van het begin, van alles is nieuw, hiep hiep hoera, is natuurlijk wat rustiger geworden. We zien elkaar nu om de week. Hij vindt dat voldoende. Ik wil elke week wel, maar eerlijk gezegd was deze frequentie al zijn allereerste voorstel bij onze kennismaking. Dus dat ie me verwend heeft met een wekelijkse beurt was al een kadootje. En tja: het is natuurlijk het spelletje dat hij bepaalt. Het is goed.
De afgelopen weken heb ik weer veel zitten lezen op internet, vooral over hoe andere subs op zoek zijn en wat ze daarover vertellen. Bij alles wat ik lees, bedenk ik dat ik erg blij ben met deze man. Wat een geluk ik heb gehad.
We zijn maar eenvoudig, wij tweetjes. We hebben geen koffers met zwarte spullen, geen andreaskruis, we spelen in mijn kleine appartementje en ik ruik het landleven in zijn kleren als hij binnenkomt. Het is goed. Mijn lijf functioneert ook niet meer vlekkeloos en dat is voor hem absoluut geen issue.
Maar zijn stem beroert me, ik kan zijn ogen naar mijn maag laten schieten en zijn commando’s duwen me ergens overheen, naar binnen. Soms ben ik ineens helemaal vloeibaar. Als ik mijn hoofd voor hem buig, kom ik bij diepere lagen, bij mijn kern. Bij gevoelens die zeer intens zijn en die ik in mijn dagelijks leven niet ervaar.
Ik maak me mooi voor hem (thema: geil met stijl) en heb voor het eerst in mijn leven een la met spannende lingerie (beter laat dan nooit). Nee, geen lak en leer, wel aangepast in een winkel, maar lélijk en zo niet-Anja.
Mijn Dominant onthoudt wat ik hem zeg/schrijf en is inderdaad een dienende Dom, zoals hij in het begin beschreef. Vaak denk ik nog aan de liefde waar ik in mijn leven het langst bij ben geweest. Ook in onze lange lat-relatie kwam het punt van man-wil-vaker-dan-vrouw. Ik weet nog dat hij me vroeg: “Maar wat vind je dan lekker?”. “Mijn hoofd”, zei ik, “mijn hoofd is zo gevoelig”. Daarna vervolgde hij mijn lichaam te strelen.
Iedere keer als mijn Dominant mijn hoofd grijpt (zooooo fijn), denk ik: “Kijk, hij heeft geluisterd en hij past het toe”.
Vandaag heb ik kennis gemaakt met zijn zweep. Het intrigeerde me van te voren mateloos als hij zijn zweep ter sprake bracht. Doodeng, maar toch ook razend nieuwsgierig.
Een sub is een raar wezen. Als mijn Dominant me iets vraagt, bijvoorbeeld of ik de zweep wil voelen, antwoord ik regelmatig “ik weet het niet”. Ik weet het ook echt niet (terwijl ik op zich geen dom blondje ben). Ik wil het wel en ik wil het niet. Maar ik weet wel dat ik niet nog 2 weken wil wachten om te ontdekken hoe zo’n zweep voelt.
Ook als hij me met zijn handen slaat: ik wil het wel (ja, toe maar, ik bied me aan je aan) en ik wil het niet (au, niet daar) en dat gaat de hele tijd zo door.
Bondage daarentegen voelt altijd als een verademing. Ik voel hoe mijn polsen, enkels, armen ernaar gehunkerd hebben. Hij heeft zelf een bit geknutseld waarmee hij me het spreken ontneemt. Ik ben verbaasd over hoe machteloos en vernederend het voelt. Heerlijk vind ik het.
Uiteindelijk gaat het me om de overgave. Ik voel mijn maag zacht worden als ik dit schrijf. Dat ik het toelaat. Dat ik het laat gebeuren. Dat ik me laat gebruiken. Het dienen. Hem dienen. En achteraf, als hij weg is, kijk ik achterom in de spiegel naar mijn billen. Tja, de diagnose is rond.
Een sub is een raar wezen. Ik heb me in de afgelopen tijd gerealiseerd dat het zo logisch klinkt dat je een stopwoord afspreekt. En natuurlijk hebben wij dat ook. Maar als ik in de overgave ga, doe ik alles om gehoorzaam te zijn, om hem te dienen, om hem te plezieren, en bijt ik liever 3 keer mijn tong af dan het stopwoord te gebruiken. Ik zou het wel kunnen, natuurlijk, maar het vereist een soort helderheid van geest, een terugkeren naar je hoofd, naar je verstand, en dat is zo jammer van het voelen en de roes en de zachtheid in je lijf.
Dus het is ingewikkelder dan het aan de buitenkant lijkt, zo’n stopwoord.
Maar zo fel spelen wij ook niet, dat het nodig was.
Een sub is een raar wezen. Maar ik ben het, zo’n sub. Echt wel. Ik bemerkte in de afgelopen week ineens dat een spanning die ik altijd in mijn bovenlip had, al jaren en jaren, weg is. En nu ik erover nadenk: al maanden weg is. ‘A stiff upperlip’ zeggen de Engelsen, wij kennen de uitspraak ‘hou je bovenlip stijf’. Nou, dat deed ik dus altijd, onbewust. Nu niet meer.
Tegelijk valt er nog veel te ontdekken. Bij spanking / de zweep merk ik dat ik op 2 manieren kan reageren. Ik kan elke klap voelen, au, en als het heftig is, draaien, bewegen, zuchten, kreunen, maar er is ook een andere weg: heel erg stil worden en het over je heen laten komen. Als regen.
Die tweede manier heb ik nog maar af en toe kort gevoeld. Ik merk dat ik nieuwsgierig word naar hoe het is om daarin langer door te gaan.
We zullen het zien.
Tenslotte nog iets heel bijzonders.
Ik vond deze week een kaart terug die ik vorig jaar van een vriend kreeg als nieuwjaarswens voor 2016. De tekst luidt:
“Dat alles in jou zich welkom en geaccepteerd mag weten,
Vrij om puur en onbelemmerd te mogen stromen.
Dat je je werkelijke natuur ontmoet en die kan delen,
Opdat jij kan zijn wie je bent.”
Alles is uitgekomen! Alles! Is dat niet wonderlijk?
Anja
