Heel tevreden was ik met mijn leven. Ik had het goed. Lieve vrienden en vriendinnen waar ik veel van hou, blij met de vrijheid van het single-bestaan. Seks was al weer een paar jaar geleden, maar ook daar keek ik met genoegen op terug. Met verschillende mannen heb ik een relatie gehad, waar ik erg dankbaar voor ben. Lieve, integere mannen. Ik had hen zelfs met horten en stoten durven vertellen over mijn masochistische fantasieën, mijn verlangen om vastgebonden te worden, en ook dat was in liefde gehoord en gezien. Er waren wat experimenten geweest, omdat ik dat zo graag wilde. Ik voelde me gezien en zonder deze fantastische heren was ik nooit gekomen waar ik nu vandaag ben.
Tot een vriend vorig jaar mijn lichaam wakker kuste. We vonden elkaar lief, mooi en interessant, en belandden in bed. O ja! Zo fijn was dat: het voelen van huid op huid, de geur van een lichaam dichtbij, een mannenlichaam, met borsthaar. Ik was het een beetje vergeten. Dit wil ik elke week wel, maar zijn reis door het leven gaat een hele andere richting uit. Ik realiseerde me: het kan nog, ik ben nog niet te oud, ik mag er beslist nog zijn. Het gaf me zelfvertrouwen.
Wat er ontbrak aan mijn geweldige leven was intimiteit, seksualiteit. Zal ik? Internetdaten? Eng! Alleen voor losers natuurlijk. Maar een vriendin is al langer actief en laat me het een en ander zien. Ik maak een profiel aan, met een nickname en een speciaal nieuw e-mailadres. Ik kijk wat rond op verschillende sites, mail en chat met heren, heb zelfs een enkele ontmoeting. Het gros van de profielen vind ik helemaal niets, de meesten zijn laag opgeleid, en als iemand wel aardig is, denk ik: ‘Hoe kom ik hier nou weer netjes van af?’. Nadat ik online word uitgescholden (“snol!”), ben ik er helemaal klaar mee.
Op een avond voel ik mezelf ernstig aan de tand. Ik realiseer me dat ik niet eerlijk ben naar deze mannen. Zij zijn serieus op zoek naar een langdurige relatie, samenwonen. Ze willen met een camper straks van hun pensioen genieten, samen op de kleinkinderen passen en een moestuintje aanleggen. Maar ik wil vrij zijn! Ik hoef helemaal geen schoonfamilie en ik heb helemaal geen tijd voor een moestuin en bovendien geen groene vingers.
“Anja, wat wil je nou eigenlijk echt?”, vraag ik mezelf. Het antwoord is: een lieve, betrouwbare man, die me af en toe vastbindt, domineert, kleineert, straft en misschien wel slaat. En dan weer weg gaat. Maar dat is natuurlijk een utopie. Toch? En bovendien durf ik dat natuurlijk nooit, met een wildvreemde man. Ik kijk wel uit!
Maar lang leve de anonimiteit van internet. Op een BDSM-website maak ik met trillende vingers een profiel aan, de deleteknop onder handbereik. Ik maak teksten aan die eerlijk zijn en tegelijk heel voorzichtig. Zwetend van spanning. Straks word ik afgeslacht met electroschocks in een enge BDSM-kelder! Dat wil ik natuurlijk niet. Sterker nog: het meeste van wat er op de checklists staat wil ik niet.
Maar ik hoor hier wel. Op deze site. En niet op Lexa of Parship.
Die avond was een omslagpunt in mijn leven. Eindelijk volstrekt eerlijk naar mezelf. De reacties op mijn BDSM-profiel komen al binnen na een paar uur. Serieuze en vriendelijke berichten van heren die hun werkwoorden kunnen vervoegen. Tsjonge! Wat een verschil met mijn eerdere online-ervaringen. Ik ben aangenaam verrast en tegelijk enorm op mijn hoede. Iedereen kan wel wat schrijven natuurlijk.
Ik ontdek Stichting Info BDSM, lees me daar helemaal suf en begin intensief te mailen met Sebastianus. Twee heren van de BDSM-website stellen zich gastvrij op en als ze zeggen dat ik alles mag vragen wat ik wil weten, maak ik daar dankbaar gebruik van. Hun totaal verschillende verhalen en meningen helpen me om steeds meer te filteren wat ik zelf wil. Ook realiseer ik me dat ik me altijd masochistisch heb genoemd, maar dat de terminologie veel gedifferentieerder is geworden. Ik zal duidelijk moeten formuleren wat ik bedoel en verlang. –>
Tien dagen later al heb ik de eerste kennismaking, op neutraal terrein, met een levensechte Dominant. Het enige profiel waar ik zelf op afgestapt ben. Uiterst gereserveerd en op mijn hoede vraag ik hem het hemd van het lijf. Alle goede raadgevingen pas ik toe en ik onderwerp hem aan de tests die ik gelezen heb.
Hoe wonderlijk is het leven. Hij is het. Hij past precies. Op zijn eigen ontspannen manier is hij mijn lot uit de loterij. In 1 keer raak. En ik win nooit wat! Hij snapt mij. Want hij is ook zo, maar dan andersom. Ik weet niet wat me overkomt, het gaat zo snel allemaal. Ik voel me zó gelukkig. Het is als uit de kast komen. Mijn ogen staan anders, ik zie het zelf. Mijn vrienden zeggen dat ze het aan me kunnen zien.
We gaan elkaar wekelijks ontmoeten. Hij bouwt voorzichtig op, houdt me goed in de gaten. Het is veilig. Tegelijk pakt hij door en hij stelt me voor aan mezelf: “Dit ben jij, een sub, dit is wat jij wilt”. Hij heeft gelijk. Bij mijn Dominant kom ik thuis, op de plaats van bestemming. Hier hoor ik, in zijn touwen, in overgave aan zijn commando’s. Mijn lichaam voelt anders, mijn onderlichaam begint te tintelen, mijn voeten worden warm en er is een ervaring van helemaal één geheel zijn.
De schaamte, die ik 55 jaar meegedragen heb, kan ik niet direct loslaten, dat kost tijd. Stapje voor stapje. Maar ik begin te vertellen. En gek genoeg voelt het bij hem helemaal niet meer zo zwaar beladen.
Ik mag er zijn. Ik mag er helemaal zijn. Op het moment dat ik volstrekt eerlijk werd naar mezelf, kreeg ik precies wat ik nodig had. Het blijft me verbazen en ik ben intens dankbaar. Hij pakt door waar anderen zijn gestopt. Hij kijkt dwars door me heen, laat me huiveren en giechelen. Tegelijk is hij lief, zorgzaam, intelligent en grappig.
En daarna gaat ie weer naar huis.
Anja
(lees HIER het vervolg)