Grey – Vijftig Tinten Grijs verteld door Christian
Of de gedachtenspinsels van Christian Grey werden het vervolg op de “50 tinten-trilogie”. Die kon je natuurlijk verwachten na het gigantische succes van deze boeken. Al was het alleen maar voor de kassa…
Toch kon ik de verleiding niet weerstaan ook dit boek mee te nemen op vakantie, én uit te lezen.
Geen nieuwe verhaallijn, niet beter geschreven en toch is het na de eerste 30 pagina’s toch genoeg om verder te lezen. De speelscenes, de seks, zijn simplistisch doch lekker geschreven. En als vrouw prikkelt het toch de “innerlijke godin” (die overigens hier nergens meer genoemd wordt).
Het inmiddels gekende verhaal, de bizarre wereld van Christian, de voorwaarden voor veilige BDSM: het zit er allemaal in en dat maakt het ook wel leuk. De herkenbaarheid dat de een niet zonder de ander kan. Het is leuk om de zoektocht van een stel te lezen en de lastige balans van wel of niet voor een BDSM-relatie gaan.
Wat me echt (opnieuw!) mateloos stoort is dat het verlangen van Grey ontstaat vanuit de emotionele en psychische verwaarlozing als kind. Die stukken worden breed uitgemeten en het is overduidelijk dat hij “houden van” niet kan vormgeven en daarom vlucht in extreme, seksuele wensen. Zo enorm jammer dat deze vooraannames van niet-BDSM’ers over deze beleving maakt dat er opnieuw een beeld wordt geschetst dat niet klopt met de beleving van de overgrote meerderheid van praktiserende BDSM’ers.
Een verhaal over zoekende mensen is altijd boeiend omdat je nieuwsgierig wordt naar drijfveren, iets dat ik als mens altijd intrigerend vindt, dus ook nu weer. Maar Christian’s drijfveren en gedragingen lijken allemaal gestoeld op verlatingsangst en onzekerheden … iets wat voor mij niet strookt met wat ik van een Dominante man verwacht en wat in de BDSM-praktijk ook zelden goed zal vallen.
Ondanks deze principiële misvatting, grappig om gelezen te hebben, liggend in een luie zetel in het zonnetje.
Anna
Voor Stichting Info BDSM