Gastblog SubAnn: Borstkanker en BDSM, boezemvrienden?
Een aantal jaren geleden ben ik (SubAnn, vrouw, 62) mijn BDSM-gevoelens eindelijk gaan uitleven. Ik las me suf (ook op deze site) en durfde het avontuur aan met mijn toenmalige vriend die mijn Meester werd. Hij was 10 jaar jonger maar meer ervaren, dus dat liep goed.
En toen moest ik na een mammografie met verdachte vlekjes een biopsie laten maken. De uitslag was foute boel: borstkanker, operatie.
Mijn wereld stortte in. Natuurlijk, je gaat door, je komt in de vechtstand. Ik ben nog niet eens grootmoeder, veel te jong om NIET te genezen. Kom maar op, mij zullen ze niet krijgen!
Maar: ik vreesde nooit meer te zullen vrijen, en al helemaal nooit meer aan BDSM te doen. Hoe kun je nog sexy zijn en van je lichaam genieten (en aan impact play doen) als er in je borst gesneden is en er een stuk (of zelfs de hele) borst ontbreekt? Ik kon het me NIET voorstellen. Ik heb heel wat tranen geplengd en rampscenario’s bedacht…
Mijn Meester was heel lief (op afstand, vanwege corona-risico konden we elkaar niet zien) en schreef dat ik altijd vrouw zou blijven en dat Hij op me zou wachten, maar dat betekende niets voor mij. Eerst maar eens kijken of ik nog van mezelf kon houden na de operatie.
Om vast te leggen hoe mooi ik er uitzag vóór de operatie heb ik “boudoir-foto’s” laten maken van mijn bovenlijf. Echte fotograaf gezocht, gebeld om te kijken of er een klik was, en een reeks hele mooie foto’s laten maken van hoe ik er uitzag (de afgelopen jaren 23 kilo afgevallen, ook dát wilde ik vastgelegd hebben). Deze man was getalenteerd en ik wist wat ik wilde. Heel erg de moeite waard en een aanrader voor iedere vrouw!
En toen de operatie: borstsparend, maar mijn linkerborst is wel een kwart kleiner nu. Toen de verpleger de 2e dag thuis langskwam om het verband te verwisselen, lag ik klaar met spiegel en telefoontje: ik wilde alles zien en foto’s maken. Het resultaat (hoewel gezwollen en bloederig) viel me gelukkig heel erg mee. Ik heb liggen huilen van opluchting: ik leek nog op mezelf! Foto’s naar mijn Meester gestuurd van hoe mooi de chirurge de borst weer vorm gegeven had en hoe netjes het litteken genaaid was. Meester reageerde daar (alles via de app) weer heel lief op, dat was zo fijn…
Toen de uitslag: er was genoeg weggehaald, geen 2e operatie meer nodig!!! Gelukkig ook geen chemotherapie nodig (lymfeklieren schoon), “slechts” 6 weken bestraling en 5 jaar anti-hormoontherapie die me terug de overgang in zou duwen (waar ik net vanaf was).
Mijn borst was natuurlijk vreselijk pijnlijk en gevoelig. Toen ik na 5½ week voor het eerst probeerde een stukje te rennen, droeg ik uit voorzorg 3 superstrakke sport-bh’s over elkaar.
Ik was optimistisch over mijn genezing en toekomst, maar wel bang voor alle effecten die het zou gaan hebben op mij, qua vermoeidheid, opvliegers en emotionele toestanden, onzekerheid over mijn uiterlijk, verminderde zin in vrijen en wie weet hoe lang nog doodgewoon pijn in mijn borst bij de minste beweging. Dan moet je natuurlijk niet aan BDSM denken…
Wat me opviel was dat ik geen foto’s of verhalen kon vinden van BDSM-situaties met vrouwen met beschadigde of zelfs ontbrekende borsten. Verbergen deze vrouwen zich? Gaan ze niet meer uit de kleren? Stoppen zij met spelen?
Ik dus niet. Toen ik eindelijk weer een afspraak met mijn Meester had, stak hij 2 duimen op toen Hij mijn borst voor het eerst weer in het echt zag. Hij heeft altijd heel voorzichtig gedaan met deze borst, Hij zat er nooit aan. Als we met anderen speelden, trok ik een sport-bh aan die ik zelf veranderd had in een half-open bh: het deel stof aan de kant van mijn gezonde borst eruit geknipt, de boel verstevigd en verfraaid met gekruiste zwarte elastische banden. Het geheel zag er sexy uit, met dus 1 borst zichtbaar en de ander veilig verpakt, ondersteund en verstopt onder het zwart. Zo wist iedereen dat die ene borst even niet mee deed (en hoefden “vreemden” niet meteen tegen een rauw litteken en verbrande huid aan te kijken). Het voelde voor mij ook best sensueel. Mijn vrijers leken het ook interessant te vinden, apart, niet perfect volgens de heersende schoonheidsidealen, wat misschien voor henzelf ook wel fijn was. En iedereen hield rekening met mijn borst: niemand zat eraan, smeet me voorover op bed of tilde mijn armen hoog boven m’n hoofd of zo.
Helaas is de relatie met mijn eerste Meester stukgelopen (om andere redenen dan mijn operatie), maar mijn nieuwe Meester is zo mogelijk nog liever voor mij en mijn borst! Mijn beschadigde borst maakt Hem niks uit, ik ben een warrior, zegt Hij en Hij let altijd erg op om die borst geen pijn te doen. Hij herinnert me aan mijn anti-hormoonpilletje elke ochtend (gelukkig heb ik door deze medicatie geen libidoverlies, de bijwerking die ik het meest vreesde).
Ik ben nu 11 maanden verder en deze nieuwe Meester heeft mijn beschadigde borst stapje voor stapje betrokken bij ons spel. Ik verstijfde de eerste keren als Hij slechts een vinger naar die borst uitstak; maar tot mijn opluchting werken de zenuwen in mijn tepel weer en doet zachtjes aanraken van de borst géén pijn (het litteken blijft vanzelfsprekend verboden terrein, borst vastgrijpen en kneden ook).
Ik bescherm mezelf nog steeds instinctief tegen te harde schokken of aanrakingen (klem mijn borst vast met één arm als ik op hand en knieën zit, bescherm die borst met mijn hand als Meester mijn buik en rug bewerkt met de flogger). Maar verder heb ik geen “last” van de behandelde borst. Ik voel ook geen schaamte over hoe ik er nu uitzie, niet tegenover mijn Meester, niet tegenover familie en vrienden als ik in bikini loop en niet tegenover publiek in bv. een sauna (ga ik zeker binnenkort weer heen).
Zoveel vrouwen krijgen met borstkanker te maken. Ik vind dat iedereen mag zien hoe een geopereerde (en eventueel gereconstrueerde) borst er uitziet. En ik ben zo ontzettend blij dat de kanker mijn ontdekkingsreis in de wereld van BDSM niet in de weg bleek te staan!
Go for it, ladies!
SubAnn
Trefwoorden: borstkanker – BDSM – geen schaamte – geen belemmering
—–
BDSM als excuus?
Af en toe verschijnen er in kranten berichten van deze strekking:
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/oppas-nancy-d-leek-zo-betrouwbaar-maar-ze-misbruikte-jonge-kinderen-wat-deze-ouders-is-overkomen-is-onvoorstelbaar~bea56260/
Daarbij trachten de verdachten van of schuldigen aan misdrijven zich vaak te verschonen door zich te beroepen op de machtsovername die in een BDSM-beleving meestal van toepassing is. Je hoort dan argumenten als: “Ik handelde in opdracht van mijn Dominant, ik ben onderdanig en moest dus gehoorzamen. Ik had geen vrije keuze en kon niet anders. Mijn Dominant is dus de schuldige, ik slechts zijn instrument.”
Mensen die dit als excuus inroepen maken – naast de misdrijven die ze gepleegd hebben – ook drie zware inschattingsfouten:
1. Zij beroepen zich op de machtsverhouding die binnen een BDSM-spel als normaal beschouwd mag worden en bevestigen daarbij de vaak nog heersende misvattingen dat BDSM foute boel is. Daar zitten rechtgeaarde BDSM’ers echt niet op te wachten!
2. Zij gaan voorbij aan één van de essenties van BDSM, namelijk dat wat gebeurt ook altijd op een voorafgesproken consensus dient te berusten. Een consensus die er volgens hen dus ontbrak.
3. Zij vergeten dat binnen een BDSM-spel beide partners altijd een eigen verantwoordelijkheid en dus ook aansprakelijkheid dragen. Elke deelnemer kan op elk ogenblik het spel stoppen. Doe je dat niet, dan laat je gebeuren wat er gebeurt.
Er bestaat geen enkele grond tot verschoning als minderjarigen of andere kwetsbare personen daarvan het slachtoffer worden. Er kan door een rechter geoordeeld worden dat de Dominant of de onderdanige meer of minder schuld treft, afhankelijk van de precieze feiten, maar dat beiden schuld hebben aan dergelijk misdrijf is en blijft een feit.
Rechtgeaarde BDSM kan nooit als excuus gebruikt worden voor dergelijke praktijken! Naast de directe slachtoffers worden alle BDSM’ers ook nog eens geslachtofferd.
S. Sebastianus
Trefwoorden: BDSM als excuus – geen grond tot verschoning voor misdrijven