februari 2018

Klokvast, dus rond Valentijnsdag, verscheen de derde “Fifty shades”-film in de bioscopen. Ik vond hem de beste van de drie. Maar wil dat ook zeggen dat ie echt goed was? Ja en nee is mijn antwoord.

Waarom was ie goed?

Omdat Ana boven zichzelf uitstijgt in haar nieuwe leven, als vrouw van de “big man” én als sub. Niet voorbereid op de haat en nijd waarmee ze als vrouw van een schatrijke kerel geconfronteerd wordt en zelf ook nog te dealen hebben met shit uit haar vorige leven, slaat ze zich er met veel daadkracht en gevatheid doorheen. Het blozende en wat onhandige meisje wordt een zelfbewuste vrouw. Christian staat erbij en kijkt er naar…

Een mooi voorbeeld daarvan is hoe ze de handtastelijke en flirterige architecte beheerst maar doortastend op haar plek zet. Ja, ook sterke vrouwen kunnen sub zijn! Ook in de vanilla-seks neemt zij het voortouw en Christian ondergaat.

Omdat de film weer wat nuttige informatie bevatte over BDSM.

Waarom was ie niet goed?

Om dezelfde laatstgenoemde reden. De film bevat slechts hier en daar wat informatie over hoe BDSM in de praktijk beleefd kan worden, maar die info is dusdanig “vermomd” en wordt zo bedolven onder de thriller-en geweld-elementen dat menig kijker het niet eens opgevallen zal zijn, vrees ik.

Twee voorbeelden:

1. Nadat Ana de waarschuwingen van Christian (betreffende hun dagelijkse problemen) aan haar laars heeft gelapt, zet Christian een spel in waarbij hij een soort van wraak neemt op Ana omdat ze niet naar zijn advies geluisterd heeft. Net voor ze gaat klaarkomen, trekt hij de vibrator terug en zegt haar dat je dat nu krijgt met ongehoorzaam te zijn. Waarop Ana haar stopwoord schreeuwt …
Ervaren BDSM-spelers zullen je vertellen dat het niet erg verstandig is om als Dominant in een boze bui met een sub te gaan spelen. Je emoties zitten je in de weg. Je bent niet met je sub bezig maar met jezelf. Je bent niet met het spel bezig, maar met een wraakneming om je frustratie te koelen.  Bovendien haal je de werkelijkheid en de spelwerkelijkheid door mekaar. Met welke vertrouwensbreuk zadel je je sub (en dus ook jezelf) daarmee op? Dat ze in de dagelijkse werkelijkheid nooit meer haar mening mag geven of haar wil doordrijven omdat ze het anders zal bekopen tijdens een spel?

2. Naar het einde van de film stuurt Ana een tekstboodschapje naar Christian: “I await your instructions.” Je ziet haar in subhouding en –outfit in de “Rode Kamer” klaar zitten. Christian tekst terug: “You’re topping from the bottom, darling, but I think I can get used to that.” Buiten mezelf en mijn partner lachte niemand in de nokvolle bioscoopzaal om dit grapje. Nu zijn we niet zo uitbundig van nature, maar we konden de dubbele bodem in deze reply wel smaken. Blijkbaar waren we de enigen … Ik heb daar wat vragen bij: “Had dan niemand de boodschap begrepen? Was er niemand die begreep dat “topping from the bottom” een veelvoorkomend twistpunt is tussen een Dominant en een sub, en tussen Switchen? Dat Christian hier nog maar eens bewijst dat hij de “lekkere” strijd voor de overheersing niet aangaat of aankan?”

En dat laatste blijft mijn allergrootste kritiek op de hele filmtrilogie. Nergens kan Christian mij overtuigen van zijn innerlijke Dominantie. Hij koopt zijn macht vanuit zijn uiterlijke positie en zijn geld. Ana daarentegen speelt de rol van haar trilogie-leven… krachtiger dan ooit voorheen, zelfbewuster en met meer gretigheid dan in de vorige twee episodes.

De spanning in deze film zit hem in de plot van geheimzinnigheid, dreiging en geweld in hun dagelijkse werkelijkheid, maar nergens meer in het BDSM-gehalte.

Ik kijk uit naar een film voor het grote publiek waarin BDSM weer eens echt op de voorgrond staat, maar die hoeven we niet te verwachten van een mogelijk vierde deel van  “Fifty shades”.

Sebastianus

Trefwoorden: film – Fifty shades freed – recensie

Ik had de meest waanzinnige vooroordelen over mensen die D/s als een rode draad door hun dagelijks leven hadden lopen. Niets voor mij. Ik dacht destijds dat het een spel was. Iets wat je aan en uit kon zetten bij gepaste gelegenheden. Zo’n 24/7 gedoe was vast een enorme afbraak van autonomie.

De hunkering naar echte overgave bleef. Het geloof, dat het werkelijkheid worden van mijn wens een utopie was, ook. “Ik wil het ooit alleen als het langs alle kanten klopt.”, zei ik tegen hem toen we nog vrienden waren.

Een liefde zo groots, geboren uit die vriendschap. We wisten al heel veel van elkaar voor die eerste zoen. Genieten van zoete vlinders, van groeiend verlangen, samen zijn werd steeds intenser. Het gevoel groeide, het vertrouwen groeide. Vertrouwen zo diep, een hele nieuwe ervaring.

Ik werd en ben zijn meisje en ja, dat ben ik altijd. Als we samen zijn, maar ook als we dat niet zijn. Als we vrijen, als we boodschappen doen, als we allebei ons eigen leven leiden, altijd. Elke seconde van de dag voel ik dat ik zijn meisje ben. Welke uiting we daaraan geven, hangt af van gemoed, situatie en dergelijke. Altijd wel zijn meisje.

Mijn autonomie is meer intact dan ooit. Ze wordt gevierd, aangemoedigd en bejubeld. Op geen enkele manier zal hij ooit van mij eisen dat te verliezen. In tegenstelling, het feit dat ik ben wie ik ben, maakt juist dat ik de zijne ben.

Het gaat niet alleen om alle heftige dingen die er soms gebeuren om uiting te geven aan hoe het is tussen ons. De pracht en diep koesterende liefde zit hem juist in de kleine momentjes, die niemand anders ziet, maar zo intens gevoeld worden. Een blik, een vingerknip, een oogwenk.

Vertrouwen in liefde is enerzijds de moed hebben je te laten vallen en anderzijds het diepe voelen dat je geliefde er is om je te vangen als je valt. Altijd. Dat is voor mij overgave en die is er, altijd.

Nooit durven dromen dat het zó mooi kan zijn. Zijn meisje, elk moment.

Liza

Trefwoorden: gastblog – beleving van een sub – BDSM is mooi