december 2017

2017 zal in de herinnering altijd het jaar blijven waarin de #MeToo onvoorziene en ongeziene proporties aannam. Het werd een soort “wereldwijde beweging”; sommigen spreken zelfs van een nieuwe seksuele revolutie … Het was in elk geval ongezien dat talloze vrouwen van over de hele wereld – en wat later ook mannen – aangaven dat ze slachtoffer waren van seksuele intimidatie, ongewenst gedrag en geweldpleging. #MeToo begon aanvankelijk eerst in de hoogste regionen van macht en van glitter en glamour, maar sijpelde schrikbarend door tot alle regionen: in de (jeugd)sport, in scholen en instellingen, in de politiek, op het werk. En ook daar waar het misschien nog wel het meest voorkomt, en vaak ook het minst zichtbaar is: gewoon thuis of op straat. Een sluipend gif dat zich sinds … (tja, hoe lang eigenlijk al?) aan het verspreiden is en blijkbaar een soort business-as-usual geworden is.

Hoe stop je dit in hemelsnaam? Hoe kan je de klok zo ver terugdraaien dat mensen weer respect voor mekaars wensen gaan krijgen? Dat een “nee” een “nee” blijft?

Binnen de wereld van BDSM heerst er al lang de overtuiging dat aan dit soort gedrag een einde moet gesteld worden. Niet dat er nooit iets misloopt binnen de BDSM-wereld. Natuurlijk ontsnapt ook dit stukje samenleving er niet aan. Maar het standpunt dat BDSM’ers innemen is dat het vermijdbaar is. Vermijdbaar door zorgvuldig te kiezen, door respectvolle afspraken te maken en door maximale veiligheden in te bouwen. Is het daarmee allemaal opgelost? Nee, natuurlijk niet, maar het geeft wel aan dat BDSM’ers respect en vrijwilligheid tot hun grootste waarden rekenen, en dat wie er zich niet aan houdt, ook niet langer welkom is in hun midden. Schoorvoetend weliswaar, stappen slachtoffers van BDSM-misbruik steeds meer naar politie en hulpverlenende instanties én worden ze gehoord en geloofd. Niet dat ze het niet eerder wilden, maar meestal omdat ze het niet durfden. Daar lijkt nu ook langzaam een kentering in te komen.

Als er iets is wat we allemaal kunnen doen, dan is het dit: aangeven dat mensen die een loopje nemen met dat respect en die vrijwilligheid niet langer welkom zijn in ons midden. Dat we onze kinderen leren wat aanvaardbaar gedrag is en wat niet. Dat we hen leren hoe ze hun grenzen kunnen aangeven. Dat we ingrijpen als we verwerpelijk gedrag zien, en niet snel het hoekje omlopen. Dat we actie ondernemen als het zich in onze omgeving afspeelt. Dat we slachtoffers empoweren en niet in vraag stellen. Dat we vragen stellen als we gedrag zien wat niet oké lijkt. Dat we luisteren én ondersteunen én mondig maken. Dat we slachtoffers vergezellen naar instanties om hun klachten ook kracht bij te zetten. Dat we onze verantwoordelijkheid nemen, want ze niet nemen is het verder toestaan en tolereren. Pas daarmee kunnen we trachten om wat in zovele jaren scheefgetrokken is, proberen weer recht te trekken.

Wij hopen dat 2018 en de volgende jaren steeds meer en meer van  #I_feel_respected_too zullen worden. En daar moeten we niet morgen mee starten, maar gewoon nu, meteen, overal en altijd. 

Met deze oproep starten we in 2018 ons 7de werkjaar. Het voorbije jaar hebben we meer dan ooit tevoren met mensen gesproken die BDSM in hun leven wensten. Het was noodzakelijk ons team verder uit te breiden om aan die stijgende vraag te kunnen blijven beantwoorden. Anonieme hulpverlening werkt, maar kost ook tijd en energie.
Gelukkig kunnen we steeds meer op een uitgebreid netwerk terugvallen, van ervaringsdeskundigen tot professionals. Allemaal mensen die op één of andere wijze meewerken aan onze doelstellingen. En daar zijn we hen bijzonder dankbaar voor!
2018: we staan er klaar voor!

Het team ‘Stichting Info BDSM’

Trefwoorden: jaaroverzicht – Stichting Info BDSM