juli 2016

Eer vrouwen dat ergens durven neerschrijven of uitspreken tegenover anderen moet er heel wat water onder de brug heen gespoeld zijn. Het is al een hele opgave om het voor zichzelf te durven bekennen en uitspreken. En dat is niet eens vreemd, tenslotte is masochisme een behoorlijk beladen begrip én een begrip dat vaak enggeestig geïnterpreteerd wordt.

Bij masochisme denken de meeste mensen aan geschopt, geslagen, gepijnigd worden. Aan zwepen, naalden, brandmerken, en zo meer. Ook die zaken kunnen horen bij masochisme, maar het is veel ruimer dan dat en hoeft vaak ook helemaal zo extreem niet te zijn. Bij de brede range van masochistische behoeften horen bijv. ook onderwerping, kleinering, vernedering, gehoorzaamheid, discipline, … en – met de bijzonder belangrijke toevoeging – dat ze gericht zijn op de beleving van (seksueel) genot die gepaard gaat met de beleving van die behoeften. De fysieke en/of geestelijke pijn is – binnen een BDSM-context – immers gericht op het bekomen van genot.  Meer nog, de “masochist(e)” wil tot het lijden verleid, gemanipuleerd worden. Met andere woorden: het is een bewuste wens om gedomineerd, gekweld of vernederd te worden door een partner.  Je zou het dus gewenst “geweld” kunnen noemen, dit in schril contrast met geweldpleging met als doel iemand te kwetsen of uit te schakelen Bij dit laatste zitten we helemaal buiten de BDSM-context.

Om het helemaal sluitend te maken moet diegene die het lijden toebrengt er zelf ook genot uit kunnen puren. Je zou het dus gewenste geweldpleging van en door beiden kunnen noemen. Diegene die het lijden toebrengt (de sadist) moet het doen omdat die weet dat de masochist er genot aan zal beleven. In ideale omstandigheden is het dus pijn en lijden toebrengen vanuit liefde, of minstens met de intentie de ander er plezier aan te laten beleven.

In de praktijk zal ons lichaam op fysieke pijn gaan reageren door endorfines aan te maken. Een hormoon dat pijn en lijden gaat verzachten, verdoven. Goed doordachte en goed gedoseerde pijn zal de masochist(e) in een staat van trance, een soort roes of trip brengen, waarbij de pijn niet langer als pijn maar als genot, totale ontspanning en zelfs als een soort “bevrijding” ervaren wordt.

Maar goed. “Ik ben een masochistische vrouw” blijft een ongemakkelijk bekkende uitspraak. En een uitspraak die niet altijd zonder risico’s is. Als je ze dus uitspreekt kan je er maar best ook verdere toelichting bij geven. “Masochisme is voor mij …”  en misschien nog veel belangrijker: “Masochisme is voor mij NIET…”. En vul die puntjes maar zo goed mogelijk in! En weet je het nog niet allemaal, geef dat dan ook helder aan. Dat is essentieel om misverstanden te vermijden en geen verkeerde verwachtingen uit te drukken of te creëren. En verder is (in wetenschappelijke en hulpverleningsmiddens sinds DSM V en de vernieuwde definitie van parafilie) masochisme enkel een afwijking als de omgeving of de persoon er zelf last van heeft.  Een parafilie – in dit geval dus het masochisme – wil zeggen dat de wens afwijkend van de heersende norm is, maar dat hoeft dus niet noodzakelijk een psychiatrische afwijking te zijn.

Sebastianus

Trefwoorden: masochisme – parafilie – problemen bij onvoorzichtige outing – behoefteomschrijving