Gastblog Cara: Ik bezit jou – dinsdag 17 juni 2014
“Ik bezit jou! Niet omdat jij mij de vrijheid geeft jou toe te eigenen, maar omdat ik jou wil en dus ben je van mij. Is dat duidelijk?!”
Met neergeslagen ogen had ik vol liefde met “Ja J.” geantwoord. Heel mijn wezen was al zó lang bezeten van deze man en nu, na al onze omzwervingen en geleefde jaren, sprak hij zijn woorden. Hij greep me vervolgens bij de keel en leidde me de trap op. Wanneer hij me tot zich nam en me met iedere stoot harder claimde, verloor ik mezelf. Zodra hij begon te grommen werd ik uitzinnig en wist ik wat er komen ging. Zijn hand omsloot mijn keel en zijn tanden drongen diep in het vlees van mijn schouder. Ik wist dat ik hiermee toestemming kreeg en heel mijn binnenste klopte en schokte.
Hoe had ik toen kunnen weten dat al mijn liefde en al onze geschiedenis niet genoeg zou zijn om zijn angsten weg te nemen? Sterker nog, hoe had ik kunnen zien aankomen dan mijn hele “ik” zo aan diggelen zou komen te liggen zoals het dat nu deed?
Al weken bezit hij mijn nachten en spookt door mijn dagen. Zijn schimmen vullen ieder moment van mijn dag. Kan het hem dan niets schelen dat ik zo stuk ben? Heeft hij geen besef dat de lading van zijn woorden tóen voor mij zoveel meer betekende dan “ik heb jou”. Iemand bezitten is als het koesteren van je meest waardevolle bezit en ermee doen waarvan je weet dat dat voor diegene het nodige is… het beste! En daar zelf je genoegen uit putten.
Maar daar lig ik van het een op het andere moment, geretourneerd en terug in de vitrine. De helse pijn van tekortkomen, tekortschieten, falen en afgedankt zijn. Zou hij het dan echt niet begrijpen?
Ik kende zijn verleden, zijn valkuilen en gebreken. In hoeverre had ik dit kunnen voorzien? Ik was boos, boos op mezelf omdat ik me zo had overgeven. Boos op hem voor het gebruiken van zijn macht … en van mij. In en in verdrietig, omdat ik wederom wel voor de chemie, maar niet voor de liefde was gebruikt. Wat hield dat werkelijk in? Was me mooi maken om getoond te worden, om te neuken dan echt mijn enige nut? Was er echt voor mij niet meer te voelen? Was mijn onderdanigheid enkel een opgeiler, omdat ik graag gebeten en geslagen word en hij zijn eigen hard mocht verkennen, omdat mijn hard een onbekende en nog niet bereikte grens bleek te zijn?
De trots in zijn ogen wanneer ik in ieder restaurant de kaart afsloeg, omdat ik het opwindend vond dat hij bepaalde wat ik at of dronk. De sprankeling in zijn ogen wanneer ik de trap afkwam in de door hem aangegeven outfit. Was dat dan echt nooit liefde geweest? Had ik me in al die maanden echt wijsgemaakt wat er niet was of loog hij tegen zichzelf uit angst?
Zijn vrienden, familie, evengoed als de mijne, werden over en weer voorgesteld terwijl hij het achteraf niet bleek te voelen. De liefde bedoel ik dan want chemie was er wel. Wat maak ik daaruit op? En waarom, waarom mensen, voel ik mij, terwijl ik weer in de originele verpakking geretourneerd op de plank sta, nog dat ik enkel hem gehoorzamen wil, omdat ik de zijne ben? Waarom lig ik al weken machteloos en radeloos in het donker en huil ik mezelf in slaap met een verlaten gevoel? Waarom voel ik me zo intens nutteloos, onaantrekkelijk, onkundig en wil ik toch enkel hem?? Wie kan mij dit verklaren…
Mijn liefde is voor hem en geen ander zal mij ‘hebben’. Mijn hart heeft hij gevuld, het hart dat van mij is. Zelfs als hij het niet betrekken wil, zal zijn ruimte vrij blijven…
Cara
Trefwoorden: liefde – pijn – verlating – bedrog