februari 2013

Ik praat al jaren met mensen die BDSM beleven. Het is eigenlijk eerder recent – vooral dan sinds de 50-tinten-hype – dat ik met mensen over BDSM praat die BDSM (nog) NIET beleven. Het is uit de gesprekken met deze laatste groep van mensen dat ik vooral geleerd heb dat het beeld dat BDSM heeft, getekend wordt door ANGST.

En dan heb ik het niet over de angst om foute mensen tegen te komen, niet de angst om door de omgeving vreemd bekeken te worden, zelfs niet de angst om de eigen macht in handen van iemand anders te leggen, maar eerder een soort “existentiële” angst … de angst om zichzelf te verliezen! De angst om de controle over de eigen wensen en verlangens kwijt te spelen. De angst voor de gevolgen voor zichzelf en het meegaan in “duistere” verlangens en wat dat zou kunnen veroorzaken.

Een tijdje geleden was ik op een gespreksavond die over de 50-tinten-boeken handelde. Na het publieke gesprek kwam een vrouw naar me toe en vertelde me dat “heel dat BDSM-gebeuren vrouwen angst in boezemt”. Doorgevraagd bleek haar angst hem te zitten in het feit dat ze schrik had zichzelf te verliezen. De angst dat het loslaten van wat hoort en als “normaal” beschouwd wordt, haar in onevenwicht en onzekerheid zou brengen. Angst dat de deur opzetten voor haar verlangens alles op losse schroeven zou zetten.

Deze angst is heel herkenbaar. Alles wat nieuw en onbekend is heeft iets beangstigends, dat herkennen we ongetwijfeld allemaal. Mensen die de stap naar BDSM-beleving zetten worstelen hier meestal extra mee. De stap om te durven loslaten en – ondanks de goed besproken en vastgelegde afspraken – toch die stap in het ongewisse durven zetten, dat vergt moed!
Zelfs van mensen die dan de stap daadwerkelijk gezet hebben en in een veilige en vertrouwensvolle omgeving gaan experimenteren zijn, hoor je vaak dat ze zichzelf ergens verloren zijn, dat ze dingen van zichzelf ontdekt hebben die ze niet wisten, die ze niet eens vermoedden…

Je hoort het zo vaak roepen: “Loslaten is een kunst!” en ik ervaar het zelf ook zo. Het is iets wat je als persoon met een subbehoefte zal moeten leren. Daar bestaan geen platgetreden paden voor. Dat pad zal ieder individu zelf moeten lopen.

Loslaten kan overheerlijke ervaringen opleveren. Daar kan je vele verhalen over lezen en het is ook mijn persoonlijke ervaring. Wel stel ik dat het pas overheerlijk kan zijn op voorwaarde dat je iemand tegenover je hebt staan die weet hoe hij of zij dat “loslaten” moet “oppakken en in een gewenste richting sturen”. Gewenst dan voor beiden welteverstaan!

Moet je dan noodzakelijk maar gaan experimenteren met een ervaren iemand? Nee, dat is niet noodzakelijk. Wat wel noodzakelijk is is dat je het met iemand uitprobeert die emotioneel stabiel en evenwichtig genoeg is om, als je gaat wankelen, je op te vangen.
Wederzijdse liefde kan een uitstekende “omgeving” zijn om te gaan experimenteren; wederzijds respect en vertrouwen is een must, maar niets van dit alles vormt een garantie dat iemand je oppakt én dragen KAN. Als je veilig wilt “loslaten” zal je best een stevige “oppakker” tegenover je hebben, iemand die weet dat zorgdragen voor de ander essentieel is, dat het ook een kunst is die je je eigen kunt maken én daarvoor de verantwoordelijkheid wil én kan dragen. Iemand die de controle bewaart en bewaakt … voor, tijdens én na. Iemand die jouw angst om kan zetten in rust en zekerheden!

Een mooie én sprekende getuigenis van een vrouw die na lang worstelen de stap durfde te zetten en hier beschrijft hoe een emotioneel stabiele Dominant haar over deze drempel kon zetten:

Als Hij me aanspreekt, me bij mijn naam noemt,
erkent Hij de essentie van mijn bestaan.
Iedereen noemt mij anders. 
Maar voor Hem kan ik “haar” zijn.

In vertrouwen laat ik delen van mezelf achterwege en krijgt zij het volledige voetlicht. 
Daar hoef ik niet te regelen, te zorgen of de lakens uit te delen….. 
Daar neemt Hij het van me over. 
Daar zet Hij een weg voor me uit die ik met vertrouwen bega. 
Omdat ik weet dat Hij doorgrondt dat hier mijn verlangen ligt. 

Ik word stil van binnen en voel de rust in mijn hoofd. 
Als Hij mijn naam noemt, daal ik af naar de onbetreden paden van mijn eigen bestaan.
Ik laat mij leiden, meevoeren door Zijn stem en handen.
Ik weet mij gedragen omdat Hij mijn wankeling ziet.

Als Hij me bij mijn naam noemt en me vraagt te doen en te zeggen,
wellen tranen op van ontroering.
Hij durft de deuren te openen die ikzelf angstvallig gesloten hield.
In Zijn vertrouwen durf ik mee te gaan naar mezelf.

Sebastianus

Trefwoorden: getuigenis – existentiële angst – loslaten – oppakken – angst om zichzelf te verliezen

Recentelijk merkten we weer hoe BDSM, door mensen die er van op een afstand naar kijken, zo eenzijdig bekeken kan worden.

Toegegeven, als je naar BDSM-foto’s en dito websites kijkt, dan kan je vaak afschrikwekkende, ja soms zelfs afstotelijke, beelden zien. Het ziet er allemaal hard, agressief, vernederend, vrouwonvriendelijk, enz. … uit. En opnieuw toegegeven, dat is het helaas – en gelukkig eerder uitzonderlijk – soms ook.

Een bijkomend gegeven is dat wat op internet over BDSM getoond wordt in foto’s en films, en commerciële of “wervende” doeleinden heeft, ook vaak geënsceneerd en uitvergroot wordt. Net zoals je op “gewone” pornosites heel vaak zaken ziet die je als simpele sterveling alleen maar doet twijfelen aan je eigen capaciteiten. Hoe realistisch is het om een uur “een stijve” te kunnen behouden? Of een man zowat de hoeveelheid van een half bierglas sperma te zien spuiten? Of al die vrouwen die maar eindeloos schijnen klaar te komen? Is dat zoals vanille seks is?

Net zoals in alle soorten partnerrelaties geweld en misbruik voorkomt, zo komen die ook voor binnen de BDSM-beleving. Foto’s van partnergeweld zien er afschrikwekkend en afstotelijk uit, maar dat wil niet zeggen dat geweld in alle relaties voorkomt, net zo min dat dat in alle BDSM-getinte relaties het geval is.
Er zijn echter gigantisch grote verschillen tussen beide “werelden” en dat is dat wat de dominerende partner doet met de ondergaande partner door beiden GEWENST is, en dat beiden het LEKKER vinden. En als het op een verstandige wijze beleefd wordt, is alles op voorhand doorgesproken en begrensd onder de vorm van AFSPRAKEN. Wordt er heel veel gepraat met elkaar, voor én na! Wordt er bijgestuurd en verfijnd.

BDSM kan ook heel liefdevol, gevend, gericht op de wensen en behoeften van de ander en symbiotisch beleefd worden. Die beleving bewijst zich in talloze mooie verhalen, ervaringen en getuigenissen van evenvele mensen. Die kan je ook op internet vinden. Alleen zijn ze misschien minder spectaculair en ophefmakend om te laten zien aan derden? Of moet je bereid zijn wat verder te willen zoeken?

Ik weet uit eigen ervaring, en gesteund door de gesprekken met honderden mensen die BDSM beleven, dat WIJ het heel erg spectaculair en ophefmakend vinden. Maar maakt dat onze seksualiteitsbeleving beter dan die van anderen? Nee, zeker niet! We weten alleen dat we niet meer zonder willen en hopen dat anderen daar respect voor kunnen opbrengen.

Sebastianus

Trefwoorden: aannames – misverstanden – geweld in partnerrelaties – afspraken – respect – vertrouwen