december 2012

Onze verjaardag als Stichting Info BDSM is een feit, we bestaan nu 2 jaar. Jaren waarin erg veel gebeurd is. Een beknopt overzicht.

Begin 2011 zochten we alle stukken bij elkaar om een boek samen te stellen. Schrijven, bijwerken, corrigeren en opnieuw schrijven,…  en eind 2011 lag daar een prachtige handleiding, een boek om “u” tegen te zeggen.

Begin 2012 ging onze website “in de lucht” en op 19 januari verscheen onze eerste blog. Een vingeroefening voor de “juiste” toonzetting van onze website èn onze stichting. Inmiddels zitten we aan 27 blogs, waaronder ook 7 gastblogs.

Daarvoor hebben we hard gewerkt aan de vormgeving, structuur en eerste invulling van informatie van de site. Veel schrijf- en vooral ook weer schrapwerk, want we twijfelden waar we moesten insteken: welke voorkennis veronderstellen we dat onze bezoekers hebben?; hoe ver kunnen we gaan met foto’s, onderwerpen, beschrijving van BDSM?; hoe houden we het spannend zonder dat het plat wordt?

Het was allemaal een beetje uitzoeken en aftasten. We wilden niet het idee geven dat BDSM hèt zou moeten zijn voor iedereen, maar wel proberen over te brengen hoe prachtig en intens die beleving kan zijn als het je diepste, verborgen geheimen in de praktijk omzetten kan betekenen, en als je dat op een respectvolle, verantwoorde en veilige wijze doet. We waren ook op zoek naar een tegengeluid van dat wat critici van BDSM gemaakt hadden. De boodschap moest anders zijn zodat ook nieuwe mensen, zoekenden hun weg konden in hun eigen verlangens en de wereld die daarbij zou passen.

En hoe zouden we onze website bekend maken c.q. krijgen? Hoe moesten we ons als Stichting opstellen, wat was handig en wat juist niet? Waar zwerven die zoekenden dan rond? De reacties op het boek op enkele BDSM-sites en -fora waren ronduit negatief, ja zelfs behoorlijk agressief. De vooroordelen waar we zo tegen wilden vechten werden er enkel door bevestigd. We kropen even terug in onze beschermde vestingen en beraadden ons. Waren we verkeerd bezig? Waar waren we de fout ingegaan? Hoe deden we het dan beter?

Conclusies? Op de BDSM-sites moesten we het niet zoeken. Op deze sites was de groep die we juist wilden aanspreken niet aanwezig; de mensen die twijfelen en onderzoeken … ik vind het lekker, maar wil ik er wel iets mee? En zo kwam Twitter in beeld. Samen met een interviewcampagne in mannen- en vrouwenbladen kregen we steeds meer positieve reacties binnen … van zoekende mensen, van journalisten, maar evenzeer van hulpverleners en instanties. Soms zelfs uit hoeken waar we dergelijke reacties helemaal niet van verwacht hadden.

Nu is elk lid van ons team al vele jaren bezig met het praten met – en vooral luisteren naar – mensen die hun weg zoeken in de “vreemde” wereld die BDSM heet, maar met de geboorte van onze website èn ons speciale e-mailadres kreeg het allemaal veel meer structuur. We besloten – gesterkt door de vele en zeer diverse vragen – ook een soort methodologie en gedragsregels rond mentoring te gaan opzetten. En hoewel heel wat vraagstellers slechts één of enkele vragen stellen, om vervolgens weer in de anonimiteit te verdwijnen, bleek er ook een aantal mensen behoefte te hebben aan langere contacten. Vaak werden dit diepgaande gesprekken. De gespreksonderwerpen bleken zich te verbreden. Die mensen lieten ons delen in hun eigen ontwikkeling en van hen mochten we ook meelopen op de weg die ze bewandelden. Het werd ons duidelijk dat de anonieme luisteraar, en desgevraagde raadgever, zijn onmiskenbare rol èn nut bewees.

Onze grootste motivatie om dit werk blijven te doen is de talrijke positieve reacties van die mensen waar we intens mee samenwerkten. Tot vaak in de vroegste uurtjes en ook op zon- en feestdagen;-) Soms konden we het amper bijbenen … en vroegen we ons af waar we aan begonnen waren.
De spontane dankbetuigingen van deze mensen deden ons echter uitermate goed, en het meest blij werden we van mensen die hun behoeften in de praktijk gingen omzetten en ons dolgelukkig mailden dat ze “thuis bij zichzelf of hun partner waren gekomen” of dat ze door een andere aanpak te kiezen zulke mooie ervaringen hadden gehad.

Ook ons boek “Ik wil je beheersen!” (verschenen in november 2011), en aanvankelijk compleet genegeerd door de pers, kreeg mede door de “50-tinten-hype” een enorme boost. Begin 2013 zal het in ruim 150 boekhandels gewoon in de rekken staan! Zover – of beter gezegd – van zover zijn we ook daar moeten komen. De recensies en reacties via e-mail liegen er niet om … het boek wordt graag gelezen en bewijst voor mensen zijn nut. En daarom werd het ook geschreven (!), niet om er geld mee te verdienen, maar om mensen aan te zetten na te denken over wat ze wensen en hoe ze dat verstandig aan kunnen pakken. We hebben dat boek niet geschreven omdat BDSM de “beste” seksualiteitsbeleving zou zijn, maar wèl omdat mensen die ze zoeken er zo enorm van groeien en gelukkig van worden; omdat BDSM zo beoordelend en veroordelend bekeken en nog vaak als “wereldvreemd” omschreven wordt. Daar overheen stappen vergt moed, veel en hard knokken, en doorzetten … en dat hebben we gemeen met deze mensen. Dat is wat ons verbindt!

2012 was een lastig jaar omdat we iets wilden bereiken op een onderwerp waar vele mensen omheen lopen omdat het zo bedreigend is of lijkt. Iets dat vooral niet in de openheid mag omdat het aanleiding kan geven tot discriminatie of veroordeling. We wisten op voorhand dat het niet makkelijk zou worden, maar de reacties van mensen maakten dat het altijd de moeite waard is gebleven.

Dankzij een heleboel mensen kunnen we ook met trots vaststellen dat om onze website langzaam een community ontstaan is: een gemeenschap van zoekenden, van mensen die gevonden hebben, een netwerk van zeer diverse hulp- en dienstverleners, mensen actief op sociale media, en ook van een heleboel gewone mensen, vaders, moeders, partners, betrokken mensen met een open hart en geest …

We schreven mensen aan en ze stuurden hun blogs, hun verhalen, hun recensies, hun kunstwerken, hun raad en advies … kortom, de cirkel werd gesloten. Stichting Info BDSM ging 3.0 😉 En zo sluiten we dit spannende en boeiende jaar 2012 af met veel meer kracht dan we aanvankelijk begonnen.

“Wat je vrij laat en naar je terugkomt, dat bezit je pas echt” is het credo van ons boek, bedoelende dat je met macht niemand blijvend kan dwingen iets te doen wat tegen hun zin is, maar ook dat als je je gevoelens en behoeften vrijmaakt, je heel veel kan terugkrijgen, en dat dat “iets” het bezit kan worden van mensen die BDSM in een liefdevolle relatie beleven. Ja, dat is nog steeds ons credo!

Elk nieuwe jaar geeft aanleiding tot het uitspreken van wensen. Ook wij hebben die.

Onze wensen voor 2013 zijn:
– dat het een jaar zal worden waar jouw verborgen verlangens uit mogen komen;
– dat nog meer mensen ons hun verhalen, recensies, informatie, kunstwerken, enz. zullen toesturen;
– dat ons netwerk en onze community verder zal uitgroeien met mensen die mee aan de kar willen trekken, en
– dat die kar ten dienste zal staan voor een helderder en objectiever begrip van BDSM.

Het team “Stichting Info BDSM”

Trefwoorden: jaaroverzicht – doelstellingen – realisaties

Waar begin je? Hoe begin je? De hunkering is er. De bevestiging is er.

Mijn partner vond het super interessant. Praten ja, maar lezen, nee dat niet. Hij wilde het wel, maar deed het niet. Ach ja, het is zoals het is. Mannen, hahaha!

Ik las en las, bekeek websites, kreeg tips welke touwen we het beste konden bestellen. Er was nog weerstand. Gek eigenlijk. Eindelijk was alles open, mijn man er meer dan klaar voor en toen liep ik tegen weerstand. Bestelweerstand noemde ik het. Ik durfde de spreekwoordelijke knoop maar steeds niet door te hakken.

Mijn gedachten en gevoelens schoten alle kanten uit. Van “ik ben niet normaal dat ik dit écht wil” tot “wil ik dit wel echt?”. Uiteindelijk was ik zover, de schaamte voorbij. Alles wat het nodig had, was tijd. Wat een opluchting, wat een bevrijding is het toch steeds als de zich opdringende grens verlegd kan en mag worden.

Er ging nog iets mis met bestellen. Goed want dan had ik ook weer de tijd om te wennen. Elke stap heeft tijd nodig, zo voelde dat. Daar was hij dan, de orderbevestiging. Drie dagen met een bonzend hart rondgelopen. Als een kind met Sinterklaas. Het doosje werd bezorgd op een woensdagsmiddag. Ik had bezoek, dus heb het op bed gezet. Later die avond hebben mijn man en ik samen de doos geopend. Het touw voelde als thuiskomen. Het was zo’n bijzonder gevoel, dat kan ik hier niet omschrijven. Daar zijn geen woorden voor.

Die donderdagavond werden de eerste knopen gelegd. Nog niet op de blote huid, de hunkering werd groter. Wauw!! Ik lag daar, in een harnas geknoopt opgerold in de armen van mijn man. Ik was van hem!! Écht van hem.

Vrijdag kreeg ik een blinddoek om en kreeg ik de eerste touwen op mijn blote huid geknoopt. Er gaat nog steeds een siddering langs mijn rug als ik daar aan denk…

Nu zijn we zo ver dat we oefenen afwisselen met er echt werk van maken. Soms loopt oefenen heerlijk uit de hand. Altijd kan alles besproken worden. Langs beide zijden is dit een grote ontdekkingstocht. Bij ons allebei groeit het verlangen naar meer kennis. Naar het weten van de echte basis. Naar het echte werk. Dat komt begin volgend jaar vast wel goed.

In de tussentijd worden er filmpjes van YouTube bekeken en blijkt mijn partner een zeer creatief talent. Wat ben ik toch een geluksvogel.

Dat brengt mij bij mijn laatste en zeker niet de minste tussentijdse conclusie: Shibari is een verbond van liefde, vertrouwen en overgave. Het heeft onze liefde zo ontzettend verdiept naar een niveau waarvan we het bestaan niet wisten. En we staan nog maar aan het begin. Wat zal 2013 ons allemaal gaan brengen? Ik ben héél benieuwd…

Constance

Trefwoorden: gastblog – getuigenis – bondage – experimenteren

—-

Gastblog: In de knoop– zaterdag 15 december 2012

Mensen met relatieproblemen zeggen vaak dat ze zich niet gezien voelen. De vraag die dat bij mij oproept, is: laat jij jezelf dan ook echt zien? Sommigen laten zichzelf aan iedereen zien, behalve aan hun eigen partner. Klagen in de kantine op hun werk over hun teleurstelling in hun huwelijk, over de sleur en het gebrek aan intimiteit – hoewel het in de kantine meestal gaat over het gebrek aan seks en de rechtvaardiging die ze dat geeft voor avontuurtjes elders. Over geen van beide praten ze met hun partner: niet over het gemis dat ze ervaren en niet over de aanvulling die ze buitenshuis zoeken. Een uitstekende manier om de situatie in stand te houden.

Meestal heeft het trieste, soms dramatische, en soms schrijnende gevolgen als je jezelf niet laat zien aan je partner. Triest als de situatie uitzichtloos is omdat geen van beide erover praat en het nooit wordt opgelost, dramatisch als uitkomt dat de een de ander bedriegt. Schrijnend is het volgende voorbeeld. Een stel, 24 jaar getrouwd. Allebei opgevoed met een sterk schuld- en zondebesef.

Zij is al van jongsaf gefascineerd door straf en het verwarrende gevoel dat haar dat geeft, maar ze heeft die fascinatie altijd verbonden aan haar strenge opvoeding en het om die reden weggedrukt. Ze worstelt zich vrij van haar schuld- en schaamtegevoel en ziet zichzelf als geëmancipeerde vrouw die mag genieten van het leven en van seks. Man en vrouw zijn alleen maar verschillend gemaakt door de opvoeding, is haar overtuiging.

Hij is opgevoed door een zachtaardige moeder die hem heeft geleerd dat de wereld mooi en liefelijk is. Weliswaar heeft zijn christelijke opvoeding hem ook meegegeven dat de mens van nature zondig is, maar dat deel heeft hij losgelaten. Samen vormen ze een harmonieus paar. Jaren gaat het goed, tot ze merken dat er iets mist. Passie? Is het de midlifecrisis? Ze praten met elkaar over hun huwelijk en over de sleur, maar veel verder komen ze niet. Na een paar gesprekken met een gedragstherapeut besluiten ze te gaan scheiden: uit elkaar gegroeid, niets meer aan te doen.

De vrouw stort zich in het datingcircuit en komt daar een dominante man tegen, die haar niet alleen de baas is met woorden, maar ook in bed. Bij hem kan ze zich veilig voelen, durft ze tijdens de seks haar emancipatietheorie over de gelijkheid (dit is niet hetzelfde als gelijkwaardigheid) tussen man en vrouw los te laten. Deze dominante man brengt haar in contact met het verlangen dat ze altijd al gehad heeft; de touwtjes mogen loslaten en te komen tot volledige overgave. Ze weet niet wat haar overkomt, altijd heeft ze gedacht dat haar fascinatie voor straf het gevolg was van een te sterk zondebesef; nu komt ze tot bloei in een relatie waarin ze op seksueel vlak niet meer politiek correct hoeft te zijn, maar waarin ze luistert naar haar behoeftes en verlangens. Als hij haar vastbindt, kan zij letterlijk de touwtjes uit handen geven en in een ontspannen roes van overgave komen. Zo ontwikkelen ze een D/s-relatie* waarin ze beiden tot hun recht komen.

De man van het gescheiden stel gaat niet meteen daten; hij gaat eerst in therapie. Hij weet niet meer wat zijn rol is in relaties, of hij nou sterker of gevoeliger moet zijn dan de vrouw. Zijn opvoeding heeft hem geleerd dat mannen net zo sterk zijn als vrouwen en principieel is hij het daarmee eens, maar dat beeld botst met zijn verlangen naar een dominante rol tijdens de seks. Als hij uiteindelijk ontdekt dat het een het ander niet uitsluit, staat hij zichzelf toe een vrouw te zoeken die zich aan hem als dominant wil onderwerpen.

Een afloop met een wrang smaakje. Als dit stel verder was gekomen dan een paar gesprekken op gedragsniveau, als ze hadden durven kijken naar hun werkelijke verlangens en daarbij hun zelfafwijzing hadden leren loslaten, dan waren ze een perfect koppel geweest. Hij dominant, zij dienend. Deze afloop kent weliswaar niet alleen verliezers, maar het had een scheiding gescheeld als zij zichzelf en elkaar binnen hun huwelijk hadden hervonden.

Website: groothartcoaching.nl

Twitter: @GrootHartLobo

* D/s staat voor Dominant/submissive, een relatievorm waarin BDSM een rol speelt.

Trefwoorden: gastblog – zoektocht – je laten kennen – openbloeien door openheid 

—–

Gastblog: Impotent?– woensdag 12 december 2012

Als je mannen vraagt wat zo wat het ergste is wat ze zou kunnen overkomen op seksueel vlak, dan zal het woord “impotentie” erg vaak vallen. Het niet meer kunnen krijgen van een erectie staat voor veel mannen zowat gelijk aan het niet meer als volwaardig man beschouwd kunnen worden. Erectieproblemen zorgen dan ook meestal voor ernstige persoonlijkheids- en sociale problemen. 
Hier volgt het verhaal van een man die het overkwam … 

Inmiddels flink wat jaren geleden had ik het geluk én voorrecht met diverse vrouwen te kunnen spelen. Het waren mijn eerste jaren als Dominant. Het waren jaren van openbaring, van intense vreugde om eindelijk mijn lang verhoopte droom in vervulling te zien gaan.  Ik kreeg in ruil voor mijn zorgende instelling als Dominant de ongeremde onderdanigheid en beschikbaarheid van verschillende vrouwen in de schoot geworpen. Ik was de hemel te rijk!

Maar langzaam kwam er een duistere schaduw over mijn geluk want ik merkte dat ik het langzamerhand steeds moeilijker kreeg om – aanvankelijk een lange – en later zelfs überhaupt een erectie te krijgen. Ik begreep er niets van, want fysiek wist ik dat het ok was. En opgewonden was ik dus wel zeker! Daar bestond geen enkele twijfel over…

De maanden verliepen en ondanks dat de frequentie van spelen, en de intensiteit van wat met elk van de subs mogelijk was enkel maar steeg, bleef mijn probleem zich handhaven. Ondanks de enorme frustratie prijsde ik me gelukkig dat ik binnen mijn BDSM-beleving toch nog bevrediging kon vinden. Ik bereidde mezelf voor op het feit dat penetratie en klaarkomen in een vrouw niet meer tot de mogelijkheden behoorde, maar het kunnen domineren van vrouwen en aansturen van hun genot maakte veel goed. Hoewel ik bij het spelen niet eens meer “uit de broek ging”, had ik wel het gevoel dat ik zo verder zou kunnen … ik had tenslotte mijn Dominantie als bevrediging.

Op internet vond ik een aantal getuigenissen van Doms die heel open spraken over hun impotentie en hun beleving dat BDSM dit fysieke euvel deels tot zelfs ruimschoots compenseerde. Na een tijdje rekende ik me als één van hen. Beseffend dat het kunnen uitleven van mijn BDSM-behoefte me redde van totaal onvermogen en frustratie.  Ik begreep nu ook “aan den lijve” dat het beleven van Dominantie niet noodzakelijk met genitale seks gepaard moest gaan. Daarmee werd dat vooroordeel ook meteen de wereld uit geholpen.

En toch bleef er een intens verlangen knagen én zocht én vond ik op internet illegale Viagra. Dat ging nog net. Naar een huisarts stappen met mijn probleem zag ik echt niet zitten. Ik kon er zelfs mijn allerbeste vriend niet over praten … het lag zo immens gevoelig!

Zo ging het een tijdje verder, tot ik ontdekte dat ik bij één sub veel minder dat probleem had dan bij de anderen. Flink wat slapeloze nachten en maanden later ontdekte ik wat mij mijn erectieprobleem opleverde: de druk die subs legden op het feit dat ze geneukt wilden worden! Een openbaring! Het was het moeten presteren dat me belette te presteren!

Om een lang verhaal kort te maken: ik stopte met spelen met diverse subs en koos voor die ene. Haar “echte en onvoorwaardelijke” onderdanigheid heeft gemaakt dat mijn probleem niet langer bestaat en dat heb ik aan haar te danken! Het allermooiste is dat zij, die behoorlijk seksueel gekneusd uit een vorige relatie kwam, mijn probleem deed verdwijnen en dat we dus beiden onze problemen opgelost hebben omdat we mekaar de tijd en ruimte gegeven hebben om te helen. Dat we mekaars – door anderen opgelegd en ingebeeld – onvermogen omgebogen hebben tot het vermogen van elkaar volledig en in alle opzichten te kunnen bevredigen. Hoe we mekaar geleerd hebben volledig los te durven laten … en dat ook dat kunnen loslaten onze redding is geweest. Voor mij het ultieme bewijs dat bevredigende BDSM alles te maken heeft met dat vermogen om los te laten!

Vind ik nu nog steeds dat BDSM zonder genitale seks kan? Ja, daar ben ik nog steeds van overtuigd. BDSM behoeft niet noodzakelijk dat een penis een vagina kan penetreren en er in klaar moet komen. BDSM-beleving kan mét seks, maar ook gewoon zonder, en beiden kunnen lekker en bevredigend zijn. Maar ik besef ook dat de onderdanigheid van één sub en de echte overgave me mijn erectie “teruggegeven” heeft; dat zonder de druk van het moeten het weer heel erg prima werkt.
De half opgebruikte strip Viagra ligt er inmiddels al jaren werkloos bij. Ik hou hem – hoewel hij inmiddels de houdbaarheidsdatum ver overschreden heeft – bij om me te herinneren aan het feit dat het probleem zich niet in mijn pik, maar in mijn hoofd afgespeeld heeft.

Ik besef dat mijn ontdekking niet opgaat voor iedere man met erectieproblemen, en dat ik me gelukkig mag prijzen, bijna bij toeval, ontdekt te hebben dat ik fysiek helemaal oké was. Voor al die mannen die twijfelen over hun potentie, het volgende advies: Ga de openheid aan en zoek waar je werkelijke probleem zich bevindt, met je partner en met professionele hulp zo je er zelf niet zou uitkomen. Er kunnen over praten lost in elk geval iets op, en misschien wel alles!

Een anonieme Dom

Trefwoorden: gastblog – BDSM met en zonder seks – openheid – praten kan veel oplossen

—–

Hij vraagt haar wat ze nog meer nooit zal doen als het over seks gaat.

Zij kijkt bedenkelijk. Eigenlijk heeft ze een vrij breed repertoire, durft ze veel en is ze experimenteel ingesteld. Er zijn niet zoveel dingen die ze niet zou kunnen of durven. Niet dat ze grenzeloos is, nee dat helemaal niet. Ze weet precies wat ze wil en kan dit ook duidelijk aangeven. Ze staat wat dat betreft wel op haar strepen. Haar eigen strepen.

Hij geniet van haar. Hij moet lachen om haar directe manier van communiceren en haar openheid als het om seks gaat. Hij houdt van haar. Ze kennen elkaar nu al een tijdje en ze hebben al heel wat samen uitgeprobeerd. Hij mag haar beheersen en dat voelt hij als een voorrecht: de kick van haar laten voelen en ervaren wat overgave met je kan doen.

Zij is niet gewend aan die overgave. Zij heeft de controle, altijd en overal. Dat heeft haar gemaakt tot wie ze nu is. Een sterke onafhankelijke vrouw met wilskracht en power. Ze weet dat hij ook haar andere kant kan zien. Haar aanspreekt in haar zachtheid en kwetsbaarheid. Als hij op zijn manier naar haar kijkt voelt ze dat haar wangen verlegen kleuren. Ze is dan haar tekst kwijt, … en dat voor een vrouw die niet op haar mondje is gevallen!

Ze realiseert zich dat er wel degelijk iets is wat ze gek vindt. Haar ogen verraden haar. En hij kijkt haar recht in de ogen. Zij slikt. “Nou?”, klinkt het uit zijn mond. Hij ziet dat hij iets in haar geraakt heeft. Zachtjes fluistert ze: ”Ehm, ik … ehm anaal. Dat is vies en doet zeer.”

Er trekt een glimlach om zijn mond. “Oh is dat zo?”
Ze voelt de rillingen langs haar ruggengraat lopen, als hij zo kijkt, zo praat, raakt ze van slag. Dat irriteert soms! Ze wil niet van de wijs raken van zoiets onbenulligs. Hij ziet haar worsteling en streelt haar wang.

Ze herstelt zich snel. “Ja vies, en daarbij is er geen plek voor jouw pik daarzo.” Hij lacht. “Nooit gehoord van de loze ruimte?” Zij kijkt verbaasd. Ze kent het menselijk lichaam goed, maar een loze ruimte lijkt haar erg onwaarschijnlijk.

Als ze snel op internet uitzoekt wat hij vertelt valt ze van de ene verbazing in de andere. Hij heeft gelijk. Er is een loze ruimte. Ze schaamt zich diep. Ze is toch echt niet dom te noemen, maar dit wist ze echt niet. Ze vroeg zich al af hoe homo’s dat deden…

“En wat nou als ik je beloof dat het niet pijn doet?” verbreekt hij haar overpeinzing. Ze kleurt. Haar wangen verraden haar nieuwsgierigheid. Ze slikt, ze wil wel en ook niet. Ze wankelt tussen haar eigen rotsvaste overtuiging en de nieuwsgierigheid. Ze houdt ervan als hij haar meeneemt naar onbekende stukken van zichzelf. Als hij haar grenzen opzoekt en de dingen doet die ze heel gek en vies vindt maar die haar opwinden. Ze kijkt hem niet aan als ze met een verwrongen stem heel zachtjes: “Dan wel.” durft te zeggen.

Hij legt haar op bed, blinddoekt haar en laat de massageolie van boven haar ruggengraat de weg vinden naar beneden. Ieder stukje op haar rug raakt hij aan, zacht en langzaam. Ze drijft weg en geeft zich over aan de strelende handen die lange lieve halen maken. Ze ontspant en voelt zich lekker. Hij neemt zijn tijd, zijn eigen tijd en het is heerlijk om na een uur (?) volledig ontspannen te voelen dat zijn handen naast haar billen en benen ook de weg vinden naar haar bilspleet. Met veel olie en in hetzelfde rustige tempo, komt hij steeds dichter op de plek waar nog nooit iemand geweest is, voelt ze hoe hij streelt en hoe de olie haar lichaam tot één glijdende ontspannen massa heeft gemaakt. Voelt ze hoe haar onderbuik begint te kriebelen omdat ze weet wat er gaat komen.
Voorzichtig voelt ze dat hij de druk steeds meer opvoert en stapje voor stapje zijn weg naar binnen vrij maakt. “Nu loslaten!” gebiedt hij haar …

Zij voelt hoe ze verbaasd is over de sensatie van diep, en lekker en spannend. Hoe ze geraakt wordt op een plek die ze voorheen niet kende. Hoe ze verlangt naar meer en doorgaan. Hij wijdt haar in in een wereld die ze niet kende. Niet te vol, geen spatje pijn, alleen maar een onbekende sensatie en het vertrouwen in hem waardoor ze kan loslaten. Lekker, gevoelig, bijzonder en heel intiem!

De overgave in zijn handen is altijd het vertrouwen waard geweest. Ongeduldig wacht ze op een volgende keer waarin hij haar meer van dit onontgonnen gebied gaat laten ervaren.

Een anoniem stel

Trefwoorden: anale seks – onbekende sensatie – experimenteren in openheid